Porady rehabilitanta

Wrodzona dysplazja stawu biodrowego

Kategoria: Rehabilitant

Jest to wada wrodzona, dotycząca budowy stawu biodrowego i dotyczy wszystkich elementów stawu: panewki, która jest źle wykształcona (płaska, nie obejmuje głowy kości udowej, bliższego końca kości udowej oraz więzadeł (zbyt luźne).

          Przyczyny rozwoju tej wady nie są do końca znane. Przypuszcza się, że na rozwój dysplazji stawu biodrowego może mieć wpływ wiele różnych czynników: predyspozycje genetyczne, pozycja płodu w macicy, płeć (80% przypadków wrodzonej dysplazji biodra dotyczy dziewczynek).

          Na wynik leczenia ma wpływ wczesne rozpoznanie, dlatego każde dziecko przed ukończeniem 1 miesiąca życia powinno być przebadane przez lekarza ortopedę. Lekarz bada stopień odwiedzenia stawów, stabilność (objaw Barlowa i Ortolaniego), a także dodatkowe objawy takie jak równomierny rozkład fałdów pośladkowych i na udzie oraz długość nóżek.

Obecnie podstawą badania stawów biodrowych jest USG, które jest badaniem bardziej precyzyjnym od badania klinicznego przez lekarza.

W badaniu USG wyróżniamy wg Grafa kilka typów stawów biodrowych:
Typ Ia i Ib – staw biodrowy dobrze ukształtowany, zdrowy
Typ IIa – staw biodrowy niedojrzały, nie wymaga leczenia, ale musi być pod kontrolą, gdyż u części dzieci może wystąpić samoistna poprawa, lub rozwinie się biodro dysplastyczne
Typ IIc – staw biodrowy nieprawidłowy, zagrożony przemieszczeniem głowy kości udowej
Typ D – biodro dysplastyczne, z decentracją głowy kości udowej
Typ IIIa i IIIb – staw biodrowy podwichnięty
Typ IV – biodro zwichnięte

Leczenie:
Leczenie zachowawcze polega na prawidłowym ustawieniu głowy kości udowej w panewce stawu biodrowego i zależy od stopnia dysplazji oraz wieku dziecka. U dzieci do 6 miesiąca życia lekarz może zalecić szerokie pieluchowanie lub różnego rodzaju rozwórki: poduszkę Frejki, uprząż Pawlika, szynę Koszli lub wyciąg i gipsy (metoda prof. R.Grafa). U niemowląt w wieku między 6 miesiącem a 2 rokiem życia wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, ręczne nastawienie zwichniętej głowy kości udowej, a następnie w celu utrzymania repozycji gipsy i wyciąg. Jeśli leczenie zachowawcze okaże się nieskuteczne, u dzieci powyżej 2 roku życia konieczna jest operacja chirurgiczna, a następnie zakłada się gipsy i wyciąg.


Na pytania dla wegemaluch.pl odpowiada mgr Anna Boryczka, pracująca od wielu lat z Kliniką Rehabilitacji Pediatrycznej w Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie zajmuje się rehabilitacją niemowląt i małych dzieci  z różnymi zaburzeniami rozwoju psychoruchowego. W 2006 otworzyła przychodnię rehabilitacyjną dla dzieci z zaburzeniami rozwojowymi Zespół Poradni Specjalistycznych i Rehabilitacyjnych MALUCH.

•  « Czy dziecko powinno korzystać z chodzika?
• Kiedy i jakie kupić krzesełko do siedzenia? »