Porady logopedy

Logopedyczne spojrzenie na smoczek

Czasami ciężko jest przyznać, że największe korzyści ze smoczka czerpią… rodzice. Smoczek jest bardzo dobrym „wyciszaczem” i łatwo wpaść w sidła traktowania go jako regulatora głośności dziecka. Smoczek pełni też funkcje „usypiacza” lub „pocieszacza”. Lecz czy smoczek faktycznie jest najlepszym przyjacielem malucha?

Po pierwszym roku życia zmienia się powoli technika połykania przez dziecko, głównie ze względu na zmianę konsystencji pokarmu i sposobu ich podania (spijanie z łyżeczki, przeżuwanie, gryzienie skórki chleba itp.). Zanika więc potrzeba i odruch ssania. To dobry czas, na odstawienie smoczka.

Dlaczego?

Zbyt długie ssanie smoczka lub karmienie z butelki (przecież to nic innego jak „przedłużony” smoczek!) utrudnia docieranie języka do podniebienia, czyli do miejsca, które jest naturalną dla niego pozycją. Język dociskany jest przez smoczek do dołu jamy ustnej, a napotykając przeszkodę – przemieszcza się w jedyne wolne miejsce, czyli do przodu. Stąd już tylko krok do nawyku wysuwania języka między zęby podczas mówienia, a jest to nic innego, jak seplenienie międzyzębowe. Brak pionizacji języka prowadzi więc do wadliwych realizacji głosek dziąsłowych, tj. sz, ż, cz, dż, r, l oraz do nieprawidłowych realizacji głosek szeregu syczącego: s, z, c, dz – które zamiast zębowo, są wymawiane interdentalnie.

Często temu zjawisku towarzyszą wady zgryzu, takie jak: zgryz otwarty (brak możliwości zwierania zębów dolnych z górnymi), tyłozgryz (cofnięcie się żuchwy w stosunku do górnej szczęki), zwężenie szczęk czy krzywy zgryz (wysunięcie zębów górnych do przodu). Wady te również wpływają negatywnie na wymowę: głoski są zniekształcone i wadliwie artykułowane.

Zakończyć przygodę ze smoczkiem wcale nie jest tak trudno. Można poprzekłuwać go igłą lub odciąć mu końcówkę – smoczek straci swoją atrakcyjność, nie będzie się już tak dobrze ssał. Dzieci lubią rytuały – kolejnym sposobem więc może być uroczyste pożegnanie smoczka przez malucha. W nagrodę dostaje on przytulankę, która to od teraz będzie przyjacielem do usypiania i strażnikiem snów dziecka.

A Wy jak odzwyczajaliście swoje pociechy od ssania smoczka?


Dla wegemaluch.pl Małgorzata Niżnik, logopeda dzieci i dorosłych, filolog polski. Pomimo młodego wieku ma już bogate doświadczenie zdobyte podczas licznych praktyk, kursów i pracy w czasie studiów. Obecnie prowadzi w Krakowie własny gabinet logopedyczny Daję Słowo! oraz współpracuje z Ośrodkiem Szkoleń i Psychoterapii Open’er. Zajmuje się terapią logopedyczną dzieci z dysleksją, wadami wymowy oraz zaburzeniami komunikacji językowej. W obszarze jej zainteresowań znajduje się komunikacja niewerbalna oraz przekazywanie emocji przez osoby z problemami językowymi.

•  « Kiedy 'lowel' i 'lyba' to już wada wymowy?
• Mysiula idzie patuniać »